Wspomnianą robotyczną rękę badacze zbudowali, drukując w 3D moduły wykonawcze (ang. actuators) wykonane z hydrożeli, a dokładniej mówiąc – materiału zwanego poli-N-izopropyloakryloamidem (PNIPAm). Te moduły wykonawcze, kształtem przypominające palce, w swoim wnętrzu posiadają wodę. Co więcej, powierzchnia palców pokryta jest maleńkimi porami, wrażliwymi na temperaturę.
Gdy temperatura robotycznej ręki jest niska, pory są zamknięte. Jeśli temperatura robota wzrośnie do odpowiedniego poziomu (powyżej 30 stopni Celsjusza), pory otworzą się, pozwalając na przesiąkanie wody na zewnątrz. Wyciekająca woda ochładza urządzenie, tak jak pod wydzielany przez skórę człowieka ochładza ludzkie ciało.
„Nasz projekt jest przykładem ucieleśnionej inteligencji.”, powiedział Thomas J. Wallin, jeden z badaczy, który pracował nad robotyczną ręką. „(…), nasze pory otwierają się i zamykają w sposób odwracalny, za sprawą tego, jak materiał reaguje na zmieniające się temperatury. Nasze moduły wykonawcze pocą się tylko wtedy, gdy muszą się ochłodzić.”
Jak efektywny jest omawiany system chłodzenia? Jak twierdzą jego twórcy, pocenie się pozwoliło ich robotowi na poprawę szybkości chłodzenia o 600% – w porównaniu do podobnych urządzeń, które się nie pocą. Robotyczna ręka potrafiła obniżać swoją temperaturę nawet o około 39,1 stopnia Celsjusza na minutę. Dokładnie tak!
W zasadzie, proces pocenia się, który wykorzystuje robotyczna ręka jest efektywniejszy niż systemy chłodzące używane przez większość zwierząt. Kosztem takiej wydajności chłodzenia jest jednak tymczasowy spadek wydajności operacyjnej.
Jeśli chcesz dowiedzieć się o omówionej technologii jeszcze więcej, zapraszam do przeczytania pracy naukowej opublikowanej na jej temat w czasopiśmie Science Robotics.
Źródło: Science Robtics