Z biegiem lat dowiadujemy się coraz większej liczby ciekawych informacji na temat starych systemów Windows. Dlaczego Windows 95 akceptuje numer seryjny 111-1111111? Jak powstał dźwięk startowy Windows 95? Kto napisał treść niebieskiego ekranu śmierci? Wszystkie te tajemnice zostały rozwiązane, a teraz rozwikłano kolejną zagadkę. Dlaczego instalacja Windows 95 wykorzystuje tak naprawdę trzy systemy operacyjne?
Tajemnicza instalacja Windows 95
Raymond Chen odkrył już przed światem kilka różnych sekretów systemów Windows. Teraz postanowił zrobić to ponownie w odniesieniu do instalatora Windows 95. Czy wiedzieliście, że system Windows 95 w trakcie instalacji wykorzystywał aż trzy systemy operacyjne? Serio, chodzi o MS-DOS, Windows 3.1 i wreszcie Windows 95.
Przede wszystkim musicie pamiętać o tym, że instalator systemu Windows 95 mógł dokonać aktualizacji z poziomu trzech systemów: MS-DOS, Windows 3.1 lub Windows 95. Tak, w trzecim wariancie następowało to po prostu w formie naprawy już istniejącej instalacji. Biorąc pod uwagę różnice pomiędzy tymi OS-ami, zrealizowanie tego celu nie było łatwe.
Pierwszą z możliwości było napisanie trzech wersji instalatora systemu Windows 95: jednej do instalacji z poziomu MS-DOS, drugiej do instalacji z poziomu Windows 3.1 i trzeciej do instalacji z poziomu Windows 95. Chen słusznie zauważa, że nie było to najlepsze rozwiązanie, ponieważ należałoby wykonać tę samą pracę trzy razy, ale implementować osobno. Żaden programista nie chciał bawić się w trzykrotne kodowanie „tego samego”. Alternatywa brzmiała bardziej kusząco…
Stwierdzono, że idealnym rozwiązaniem będzie stworzenie tego samego instalatora z trzema różnymi „punktami startowymi”. Rzućcie okiem na poniższą tabelkę, a wszystko stanie się nieco jaśniejsze.
Rozwiązanie genialne w swojej prostocie
Instalator Windows 95 w formie aplikacji MS-DOS działałby na wszystkich trzech platformach. Pewnym „ale” był aspekt wizualny, który rujnowałby doświadczanie nowego GUI. Można było też stworzyć instalator jako 32-bitowy program GUI, ale przecież nie skorzystaliby z niego użytkownicy MS-DOS lub Windows 3.1. Z tego powodu opracowano ciekawe rozwiązanie „pośrednie”.
Można było stworzyć program instalacyjny MS-DOS z „minimalistyczną” wersją systemu Windows 3.1, ledwo wystarczającą do obsługi tego, czego potrzebuje program instalacyjny 16-bitowego interfejsu graficznego. Ta niewielka wersja byłaby wystarczająco mała, aby skopiować ją i zainstalować z niewielkiej liczby dyskietek. Po wykonaniu tej czynności wystarczyło uruchomić niewielką wersję systemu Windows 3.1 i uruchomić program instalacyjny 16-bitowego interfejsu graficznego. Z tego właśnie powodu stworzono trzy instalatory, łącząc je w jeden.
Pierwszy instalator był używany podczas instalacji Windows 95 z poziomu MS-DOS. Instalował uproszczoną wersję systemu Windows 3.1 i uruchamiał system Windows 3.1, aby przejść do następnego kroku. Drugi instalator stanowił 16-bitową aplikację Windows w postaci miniaturowego Windows 3.1 (w przypadku ulepszenia z MS-DOS), prawdziwej kopii Windows 3.1 (w przypadku ulepszenia z Windows 3.1) lub Windows 95 (w przypadku naprawy Windows 95). Wreszcie, trzeci instalator działał jako 32-bitowa aplikacja Windows, funkcjonująca w obrębie Windows 95 i odpowiedzialna za chociażby instalowanie drukarek. Ta wymagała już systemu operacyjnego w wydaniu „live”.
Jeden kod wykorzystywany dla wszystkich trzech scenariuszy instalacyjnych. Sprytne.
Źródło: devblogs.microsoft.com